Co tu ukrywać; przedświąteczny tydzień nie był dla Polski najlepszy, a szczerze mówiąc – gorszy od wszystkich poprzednich, chociaż i one przecież dobre nie były. Już w poprzednich tygodniach bowiem objawiło się w całej rozciągłości bankructwo dotychczasowego postępowania kolejnych rządów w Warszawie w sprawie Ukrainy. Przypomnę, że postępowanie to polegało na żyrowaniu w ciemno wszystkiego, co zrobi rząd w Kijowie. W związku z tym postępowania tego nie można nawet było nazwać polityką, bo polityka powinna jednak mieć jakiś cel, podczas gdy w tym postępowaniu niepodobna się go dopatrzeć.
Tym bardziej, że cwani Ukraińcy opanowali do perfekcji sztukę prezentowania światu wizerunku Ukrainy, jako państwa specjalnej troski, któremu lepiej się nie sprzeciwiać.
Na ten prosty, jak budowa cepa trick, dawali się nabierać nasi Umiłowani Przywódcy. Nie mówię o panu Pawle Kowalu, który sprawia wrażenie ukraińskiego lobbysty, jeśli nie wręcz agenta, ale i innych poczciwcach, których zbieg okoliczności wyniósł zbyt wysoko. Takie rzeczy zdarzały się i wcześniej, żeby przypomnieć choćby postać Ludwika Aleksandra Berthier, którego Napoleon mianował marszałkiem Francji. Wyjaśniając później motywy swojej decyzji Napoleon powiedział: „umieściłem go tak wysoko, by każdy mógł zobaczyć jego małość”. W przypadku Ukrainy zakończyło się to przybraniem przez prezydenta Poroszenkę i tamtejszych dygnitarzy drobniejszego płazu mocarstwowej pozy wobec Polski i to akurat w momencie, gdy Niemcy do spółki z Francją postanowiły przejść do ofensywy wobec Polski. A przecież nie trzeba wielkiej przenikliwości, ani nawet głębokiej znajomości historii, by wiedzieć, że banderowcy zawsze orientowali się na Niemcy, podczas gdy Polskę traktowali instrumentalnie, a najczęściej – wrogo.
Ale to jeszcze nic w porównaniu z całkowitym, jak dotąd fiaskiem misji pana premiera Mateusza Morawieckiego, którego nominacja uzasadniana była intencją „ocieplenia” stosunków z Unią Europejską. Jeśli to w ogóle prawda, to trzeba powiedzieć, że pan premier Morawiecki jako ocieplacz zawiódł na całej linii. Podczas szczytu UE odbył rozmowę z francuskim prezydentem Macronem, którą w wypowiedzi dla prasy określił, jako „dobrą”, ale cóż z tego, skoro już następnego dnia francuski prezydent wespół z Naszą Złotą Panią wydał oświadczenie, że Francja i Niemcy będą „wspierały” Komisję Europejską w jej walce o demokrację i praworządność w Polsce. Powiedzieć, że premier Morawiecki został wystrychnięty na dudka to jeszcze za mało w sytuacji, gdy na tym szczycie premier Morawiecki zgodził się w imieniu Polski na stałą współpracę strukturalną w dziedzinie obronności (PESCO). Gołym okiem widać, że jest to krok na drodze stworzenia „europejskich sił zbrojnych niezależnych od NATO”, co od co najmniej 27 lat jest priorytetem niemieckiej polityki i pseudonimem wyprowadzenia Bundeswehry spod amerykańskiej kurateli. Kiedy bowiem z roku 1954 USA zgodziły się na remilitaryzację Niemiec, tj, na pozwolenie Niemcom na posiadanie armii, nie miały pewności, czy Hitler przypadkiem nie zmartwychwstanie i na wszelkie wypadek, kiedy w roku 1955 powstała Bundeswehra, wmontowali ją w całości w struktury NATO, za pośrednictwem którym kontrolują sytuację. I na ostatnim szczycie UE został zrobiony milowy krok w kierunku „europejskich sił zbrojnych”. Uruchomiony w ramach PESCO program „mobilności sił wojskowych” (Military Mobility) przewiduje „swobodne przemieszczanie się wojsk przez terytoria krajów członkowskich” UE. Czegóż jeszcze Niemcy mogą chcieć? Żeby jeszcze pan premier sprzedał tę swoją zgodę za odstąpienie Francji i Niemiec od „wspierania” Komisji Europejskiej w jej walce o demokrację i praworządność w Polsce – ale nic z tego. Toteż 20 grudnia Komisja Europejska „z ciężkim sercem” uruchomiła przeciwko Polsce procedurę wynikającą z art. 7 traktatu o Unii Europejskiej, która teoretycznie może zakończyć się w najlepszym razie czasowym pozbawieniem Polski prawa głosowania w unijnych instytucjach, a w gorszym – również sankcjami. Wprawdzie w takich sprawach wymagana jest jednomyślność, a Węgry z góry zapowiedziały, że na żaden wrogi wobec Polski krok nie wyrażą zgody, ale skoro KE tę procedurę jednak uruchomiła, to prawdopodobnie tamtejsi krętacze znaleźli kruczek, pozwalający ten warunek jednomyślności jakoś obejść. Na razie KE wyznaczyła Polsce 3-miesięczny termin na „przywrócenie praworządności” to znaczy – na odstąpienie od wyczyszczenia sądów z agentury starych kiejkutów – do czego dąży rząd w ramach „ręcznego sterowania” wymiarem sprawiedliwości. Tymczasem tego samego dnia, gdy Komisja Europejska tę procedurę wobec Polski uruchomiła, prezydent Duda podpisał uchwalone przez Sejm i Senat ustawy o Sądzie Najwyższym i Krajowej Radzie Sądownictwa, które wcześniej sam wniósł pod obrady parlamentu i do których prorządowi posłowie podopisywali liczne poprawki. Jak będzie funkcjonował ten kompromis między prezydentem i ministrem Ziobrą – czas pokaże, ale fakt, że w ogóle do niego doszło pokazuje, iż stare kiejkuty jednak włożyły nogę w drzwi świątyń sprawiedliwości i chyba już nie pozwolą ich sobie przed nosem zatrzasnąć, a kto wie, czy mając takich potężnych sojuszników jak Nasza Złota Pani i francuski faworyt pani przedszkolanki, w ogóle ich nie wyważą.
Ale nie to jest najgorsze, tylko procedura, którą 12 grudnia, a więc następnego dnia po zaprzysiężeniu w Polsce premiera Morawieckiego, uruchomił Senat Stanów Zjednoczonych. Zatwierdził on mianowicie Akt 447 (JUST), którego celem jest stworzenie pozorów legalności dla wymuszania na Polsce i innych krajach Środkowej Europy realizacji żydowskich roszczeń majątkowych. Punkt 3 tego Aktu stanowi, że profity z „własności bezdziedzicznej” (heirless property) będą przeznaczane na wspieranie „ocalałych” z holokaustu, na edukację o holokauście i na „inne cele” - nawet nie śmiem się domyślać – jakie. O wszystkim – jak widać – pomyślano, bo skoro tak, to „własność bezdziedziczna” musi zostać wyodrębniona choćby po to, by wiedzieć, jakie przynosi „profity”, a skoro tak, to ktoś przecież musi tą własnością zarządzać i „profity” rozdzielać. Na pewno nie będzie to państwo polskie, tylko jakieś towarzystwo żydowskie: „ocalałych” (bo kto żyje, ten „ocalał”, to chyba jasne?), no i tych od „innych celów”. Oznacza to, że na terytorium Polski Żydzi dostaną prezent wartości 65 miliardów dolarów, dzięki czemu z dnia na dzień zyskają dominację ekonomiczną, która natychmiast przełoży się na dominację społeczną i polityczną. Naród polski zostanie obdarzony szlachtą, która zepchnie go do drugiej kategorii. Mamy zatem kontury nowej Jałty, którą Nasz Najważniejszy Sojusznik przygotowuje nam w charakterze prezentu gwiazdkowego, tym razem już nie dla udelektowania Józefa Stalina, tylko Beniamina Netanjahu, co to w roku 2011 do spółki z Agencją Żydowską powołał zespół HEART gwoli realizacji żydowskich roszczeń majątkowych w Europie Środkowej. Więc jakże w takiej sytuacji życzyć sobie wesołych świąt?
Podróż z dodatkiem dramatyzmu
Nawet zaawansowany wiek nie osłabia w człowieku skłonności do perwersji. Można powiedzieć, że przeciwnie – patrząc na starzejące się damy, które nie mogą już liczyć nawet na molestowanie i w związku z tym postanowiły oddać się edukacji seksualnej wśród młodzieży. Czyż edukowanie seksualne młodych chłopców nie jest w stanie dostarczyć starszej pani perwersyjnych dreszczyków? Albo starszemu panu – młodych panienek? Ooo, i to ilu! Na przykład Stanisław Przybyszewski podczas odczytów opisywał panienkom o płonących policzkach, jak wygląda phallus Szatana – że jest zaopatrzony w haczyki w kształcie harpunów, a poza tym – zimny, jak lód.
Nic więc dziwnego, że nawet pani Anja Rubik zamierza zmienić emploi i zamiast tylko się fotografować, zapowiada przejście do rękoczynów. Znaczy się: od bierności do aktywności. A tu jeszcze słychać, że resort oświaty zamierza starszym osobom za tę edukację płacić z podatkowych pieniędzy. To niewątpliwie dobra zmiana – bo kiedyś, w koszmarnych czasach pierwszej sanacji, taki jeden z drugim młody człowiek musiał za tę edukację zapłacić sam, często nawet również zdrowiem, bo wiadomo, że w takich przybytkach edukacyjnych bakcyle latały wokół jak chrabąszcze – no a teraz zapłaci podatnik, żeby tylko młodzież nie wypadła nam „z systemu”. Dopiero w tym kontekście lepiej rozumiemy sens piosenki Ireneusza Dudka „Och, Ziuta”, kiedy słuchamy: „kobiet dotąd nie znałem, nie wiedziałem jak to robi się (…) Podniosłaś swój społeczny stan, a wszystko to przez jedną noc!”
Ale nie tylko o taka perwersję chodzi. Oto wyjeżdżając na krótko do Ameryki wyobraziłem sobie, że jestem dziennikarzem „Gazety Wyborczej” - nie żeby zaraz samym Adamem Michnikiem, ale dajmy na to – Dominiką Wielowieyską, co to pochodzi ze świętej rodziny, czy Wojciechem Czuchnowskim, a w ostateczności – nawet panem redaktorem Pawłem Wrońskim i w takim właśnie charakterze opisać wrażenia z podróży w momencie, gdy cały świat trzęsie się z oburzenia na wiadomość, iż przez Warszawę przemaszerowało aż „60 tysięcy” złych nazistów, od czego Książę-Małżonek, czyli były minister Radosław Sikorski aż wije się ze wstydu i z obawy przez wytykaniem palcami unika bywania w towarzystwie. Cóż zatem szkodzi, żebym i ja oddał się perwersji?
W samolocie odlatującym z Warszawy do Amsterdamu, polscy „naziści” mieli jeszcze liczebną przewagę, więc opisałbym tylko, jak cudzoziemcy, pod troskliwą opieką wystraszonych stewardess, skupili się w ogonie samolotu, żeby tylko na skutek fizycznego zbliżenia z „nazistami” nie popaść w podejrzenie, ani się nie strefić. Ale w Amsterdamie było już inaczej. Tam „naziści” znaleźli się w znikomej mniejszości i albo w ogóle opuścili lotnisko, udając się do swoich, nazistowskich zajęć, albo – tak jak ja – rozproszyli się po rozmaitych zakątkach portu lotniczego w marszu do swoich samolotów. Ale nawet i w takiej sytuacji żaden z „nazistów” nie mógł liczyć na anonimowość. Kiedy lotniskowi funkcjonariusze dostrzegali polski paszport, natychmiast nakładali rękawiczki, a jakby tego było za mało, to jeszcze brali dokumenty przez papierek, patrząc na legitymowanego „nazistę” z widoczną pogardą, a niekiedy nawet z błyskiem nienawiści w oku. Była to oczywiście nienawiść chwalebna, szlachetna odmiana tego uczucia, może jeszcze nie tak szlachetna, jak sławna „nienawiść klasowa”, odczuwana przez starsze pokolenie „lewicy laickiej” na widok „zaplutych karłów reakcji” - ale nie od razu Kraków zbudowano i kto wie, czy wkrótce nie dogonimy, a nawet – nie przegonimy? Na widok „nazisty” poddawanego kontroli pozostali pasażerowie odsuwali się w najdalsze kąty – można by napisać, że z „zabobonnym strachem”, gdyby nie to, że taki strach zarezerwowany jest do opisów reakcji rozmaitych moherów na przejawy nieubłaganego postępu, podczas gdy pasażerowie ulegali nieodpartemu impulsowi instynktu klasowego. Tak czy owak, taki jeden z drugim „nazista” jednak przechodził poszczególne stadia kontroli – bo „ostateczne rozwiązanie” wytropionych „nazistów” przewidziane jest dopiero w etapie następnym i jeszcze nie zdecydowano, czy będzie się ich gazować, czy raczej wymrażać w miejscach chłodnych. Mimo to w samolocie lecącym do Nowego Jorku dochodziło do scen; oto pasażerka, której ślepy los wyznaczył miejsce obok „nazisty”, stanowczo odmówiła zajęcia tego miejsca, oświadczając: „faszyzm nie przejdzie przez to łoże, ja się z faszyzmem nie położę!” - co wywołało pochwalne mruczenie całych organizmów siedzących nieopodal ortodoksyjnych Żydów, którzy potem – jak można było domyślić się z ożywionej gestykulacji przy rozmowie z personelem pokładowym – zażądali zwrotu pieniędzy za bilety z powodu narażenia na tak niestosowne towarzystwo. W tej sytuacji personel zgodnie ignorował pasażera-nazistę, odmawiając mu podania nawet szklanki wody, a kiedy samolot szczęśliwie w Nowym Jorku wylądował, energicznie pomógł mu wysiąść, podobnie ekspediując za nim jego bagaż podręczny, w którym Bóg jeden wie, co mogło się przecież znajdować!
Cóż dopiero, gdy „nazista” przeszedł do stanowiska zajmowanego przez oficera imigracyjnego! Tam skończyły się żarty; musiał ujawnić nie tylko wszystkich wspólników nazistowskiego procederu oraz prawdziwy cel swego przyjazdu, bo w przeciwnym razie zostałby albo podłączony do prądu, albo wysłany ciupasem aż na lotnisko w Szymanach, a stamtąd – do Starych Kiejkutów, gdzie pierwszorzędni fachowcy odpowiednio by go oprawili, podczas gdy tubylcze stare kiejkuty stałyby na świecy, jak było umówione za stosowny napiwek. Inni pasażerowie przypatrywali się tym indagacjom ze zgrozą, ale i z zadowoleniem podwójnym – po pierwsze – że nazizm został zdemaskowany i przygwożdżony, a po drugie – że to nie ich dotyka ta dociekliwość. Toteż kiedy spotniały z tych wszystkich przeżyć „nazista” dotarł wreszcie do kolejnego samolotu, co to miał go dostarczyć na miejsce przeznaczenia, miał już dosyć nie tylko podróżowania z paszportem opatrzonym „nazistowskimi” emblematami”, ale w ogóle wszelkich nazistowskich skłonności.
Jestem pewien, że taka haggada spotkałaby się z pochwalnym obcmokaniem przez cały redakcyjny Judenrat „Gazety Wyborczej”, a kto wie, czy i grandziarz nie wysupłałby dla autora specjalnej premii za ładunek dramatyzmu w publikacji – bo cóż premiować w dzisiejszych zepsutych czasach, jak nie gorliwość i ładunek dramatyzmu, który wszystkich postępaków i postępakowe, a zwłaszcza – postępakówny może doprowadzić do ideologicznego orgazmu bez konieczności zaliczania dodatkowych kursów seksu bezpiecznego? Niestety! „Daremne żale, próżny trud, bezsilne złorzeczenia!” Nie jestem ci ja ani panią Dominiką Wielowieyską, ani red. Wojciechem Czuchnowskim, ani nawet red. Pawłem Wrońskim, co to potrafią wykonać każde społeczne zamówienie, nie tracąc przy tym ani strzępka porastającego ich puszku niewinności.
Ilustracja © brak informacji
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz