Rylska, Barbara

        Pani Barbara Rylska urodziła się 20 stycznia 1936 roku w Warszawie. Studia aktorskie ukończyła na warszawskiej PWST w 1959 roku. Jeszcze w tym samym roku otrzymała angaż w warszawskim Teatrze Komedia i zadebiutowała na małym ekranie w spektaklu Teatru TV w roli prostytutki w „Podróży” wg. Stanisława Dygata, w reżyserii Stanisława Wohla. Od 1966 roku występowała w Teatrze Ludowym, a w 1974 roku przeszła do nowo powstałego Teatru Komedii i Farsy „Kwadrat”, w którym miała angaż przez następne… 40 lat (prawie), aż do 2013 roku.
Z jej karierą w Teatrze Kwadrat wiąże się też pewna zabawna anegdota, obecnie będąca częścią jego historii, a którą po raz pierwszy publicznie opowiedział pan Gustaw Holoubek w jednym z wywiadów w 2006 roku. Według jego słów, znana z ciętego języka aktorka Kalina Jędrusik podczas jednej z prób pozwoliła sobie zapalić na scenie papierosa. Natychmiast zwróciło to uwagę strażaka, który przypomniał jej, że tam nie wolno palić. Oburzona tym aktorka burknęła do strażaka:
– Odp...l się! – na co strażak, nieprzyzwyczajony do tak aroganckiego zachowania, po prostu zaniemówił i oddalił się za kulisy. Tam przemyślał sprawę i postanowił odpowiedzieć znanej aktorce z równie ciętą ripostą. Wrócił więc na scenę i krzyknął do aktorki:

– Ja też potrafię przeklinać, ty stara ku...! – jednak w zdenerwowaniu nie zauważył, że na scenie nie było już Kaliny Jędrusik, tylko Barbara Rylska. Zdumiona takimi wyzwiskami pani Rylska natychmiast pobiegła poskarżyć się reżyserowi spektaklu (i zarazem kierownikowi artystycznemu teatru), Edwardowi Dziewońskiemu. Gdy aktorka opowiedziała mu, jak jej zdaniem strażak ewidentnie oszalał, bo nagle zwyzywał ją bez żadnego powodu, urażony tak chamskim zachowaniem reżyser postanowił interweniować. Dziewoński poszedł więc do strażaka i bez ogródek powiedział mu:
– A pan jest ch..!
Niestety, rzecz w tym, że Dziewoński także pomylił się i zwyzywał nie mającego o niczym pojęcia, drugiego strażaka…

        Obdarzona przyjemnym głosem i zarazem uzdolniona wokalnie, Barbara Rylska od początku swej kariery aktorskiej udzielała się także jako piosenkarka. Występowała m.in. w kabaretach: Szpak, Dudek, oraz w słynnym, telewizyjnym Kabarecie Starszych Panów. Ma na swoim koncie główne role w scenicznych musicalach (m.in. „My Fair Lady”, „Królowa Przedmieścia”) oraz wiele koncertowych występów w kraju i zagranicą (m.in. w Kanadzie, Jugosławii, Związku Sowieckim, czy Stanach Zjednoczonych).
Wokalnie zasłynęła przede wszystkim dzięki swoim interpretacjom utworów z okresu II Rzeczypospolitej (m.in. „Sex Appeal”, „Ja się boję sama spać”, „Blady Niko”, „Bubliczki”, „Ja się boję utyć”). Za całokształt działalności związanej właśnie z tym okresem została w 2008 roku uhonorowana Złotym Liściem Retro – Nagrodą Specjalną Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Drugim laureatem tej nagrody był wówczas Bohdan Łazuka. Laury dla artystów zostały wręczone podczas ich wspólnego benefisu, który odbył się w macierzystym dla aktorki Teatrze Kwadrat.

        Pomimo, że filmografia pani Rylskiej nie należy do imponujących pod względem ilości, to jednak część ról, które zagrała na dużym ekranie, bez trudu pamięta się po dziś dzień. Zadebiutowała od razu w pierwszoplanowej roli piosenkarki Krystyny wśród całej plejady ówczesnych gwiazd polskiego kina w filmie kryminalnym „Ostatni kurs” Jana Batorego w 1963 roku. Jeszcze w tym samym roku pojawiła się u boku Bronisława Pawlika w komedii „Smarkula” Leonarda Buczkowskiego oraz wzięła udział w bardzo udanym, nowelowym debiucie reżyserskim Jerzego Stefana Stawińskiego „Rozwodów nie będzie”, grając świadka na ślubie bohaterów pierwszej noweli, granych przez Martę Lipińską i Władysława Kowalskiego.
W 1967 roku ponownie wcieliła się w postać piosenkarki, tym razem o barwnym nazwisku Miecia Kopyto vel Renata Sieniawska, w psychologicznym filmie Anny Sokołowskiej p.t. „Julia, Anna, Genowefa...” , a po pięciu latach przerwy, w 1972 roku zagrała bodaj najsłynniejszą ze swoich ról – żony ‘wiecznego’ dyrektora (w tej roli Jerzy Dobrowolski) w słynnej komedii Stanisława Barei „Poszukiwany, poszukiwana” z Wojciechem Pokorą w roli głównej. To z tego filmu do powszechnego obiegu weszła kwestia Rylskiej, w której przedstawia swojego małżonka słowami:

„Mój mąż jest z zawodu dyrektorem”

Następnie zniknęła z ekranów na blisko trzy dekady. Jak powiedziała w wywiadzie, przestała wtedy grać w filmach, bo zajęła się rodziną i nie potrzebowała dodatkowego zarobku:
– Wcześniej miałam rodzinę. Był mąż, który zarabiał. Więc i wtedy nie goniłam za pieniędzmi, wiedziałam, że pieniądze szczęścia nie dają. Oczywiście, kiedy ich brak, to przychodzą nieszczęścia. […] Ważne jest to, by żyć mniej więcej spokojnie. Człowiek przecież nie jest w stanie zeżreć wszystkiego i mieć wszystko – opowiadała w 2011 roku w rozmowie z „Moskiewskim Komsomolcem”.
W międzyczasie pojawiała się jednak (aczkolwiek sporadycznie) w telewizyjnych spektaklach teatralnych, m.in. jako Jenny w „Operze za trzy grosze” Kurta Weilla, w reżyserii Edwarda Dziewońskiego (1976), Klotylda w „Paryżance” Henry’ego Becque, w reżyserii Jana Kulczyńskiego (1977), Penelopa w „Cieszmy się życiem” Harta Mossa i Georga S. Kaufmana, w reżyserii Dziewońskiego (1992), babcia Przemka w „?... Zapytał czas” Krystyny Siesickiej, w reżyserii Izabelli Cywińskiej (1999).

        Na małe ekrany powróciła w latach 2000-2001, dołączając do obsady popularnej telenoweli „Adam i Ewa” z Waldemarem Goszczem i Katarzyną Chrzanowską w rolach tytułowych. Pani Rylska grała w serialu poboczną rolę ciotki Adama. W tym samym roku pojawiła się też w gościnnych, ‘ciotecznych’ rolach na planie innych produkcji TV: „Rodzina zastępcza” i „Lokatorzy”.
W ubiegłym roku przestała grać w Teatrze Kwadrat.
Od tego czasu przebywa na zasłużonej emeryturze.
– Mieszkam na daczy, która ma 33 lata. Zbudowałam ten dom jako prezent na swoje urodziny. Żebym miała gdzie uciec od wszystkich miejskich kłopotów i rodzinnych awantur. Dom jest stary, ale absolutnie nie mam zamiaru zamienić go na cokolwiek innego, nawet jeśli bym miała nie wiadomo ile pieniędzy – powiedziała w wywiadzie dla „Moskiewskiego Komsomolca”.

opracowanie na podst. różnych źródeł: Jan Praeter
Projekt Repozytorium, 20 stycznia 2014
specjalnie dla Ilustrowany Tygodnik Polski²
☞ tiny.cc/itp2

☞ Pozycje dostępne w naszym Repozytorium
☞ IMDb (angielski)
☞ Wikipedia (polski)
☞ Filmografia (polski)
☞ Fotografie dostępne w Filmotece Narodowej (polski)



„Powiedz, gdzie będziesz nocą”

» WIĘCEJ »

„Panna Andzia jest szczęśliwa”


„Jaki pan będzie?”


„Bubliczki”


„Ta mała jest wstawiona”


„Sex appeal”




Ostatni kurs (1963)


Smarkula (1963)
z Bronisławem Pawlikiem


Poszukiwany, poszukiwana (1973)
z Jerzym Dobrowolskim


Poszukiwany, poszukiwana (1973)


Nie ma róży bez ognia (1974)
od lewej: Jacek Fedorowicz, Stanisław Tym, Jerzy Dobrowolski, Barbara Rylska


Pani Rylska ok.2015-2016 r.



Ilustracje:
fot. 1-8 © różni autorzy / Fototeka Narodowa
fot. 9 © EastNews
Wideo:
wszystkie © różni / youtube.com

---

MATERIAŁY PRZYWRÓCONE Z KOPII ZAPASOWYCH, Z TEGO POWODU ORYGINALNY FORMAT MOŻE NIE PASOWAĆ DO FORMATU OBECNEGO BLOGU. NIEKTÓRE ILUSTRACJE MOGĄ BYĆ OBECNIE NIEDOSTĘPNE, A LINKI MOGĄ BYĆ NIEAKTUALNE.

OSTATNIE UAKTUALNIENIE: 2019-01-17-16:10 CET / J. (linki do wideo i fotografii)