Ilustrowany Tygodnik Polski²: Michnikowski, Wiesław Antoni

Rok temu w wieku 95 lat zmarł pan Wiesław Michnikowski, wybitny aktor teatralny i filmowy, obdarzony niebywałym poczuciem humoru artysta kabaretowy.

Urodził się 3 czerwca 1922 roku w Warszawie. Był synem Mieczysława Michnikowskiego (1880-1962) i Franciszki (1880-1978) ze Skrzypków. Ród Michnikowskich wywodził się z Wielkopolski (poznańskie), gdzie posiadał dobra ziemskie, skonfiskowane po Powstaniu Styczniowym. Ostatnim ich właścicielem był pradziadek artysty, Walenty Michnikowski, zaś dziadek Józef sprawował funkcję dyrektora Hotelu Saskiego w Warszawie. Natomiast rodzina matki była od pokoleń związana z Warszawą i aktor przyszedł na świat w kamienicy przy ulicy Pańskiej 100, w mieszkaniu nr 37, na trzecim piętrze. W tym domu Michnikowscy mieszkali aż do Powstania Warszawskiego.

Do występów Wiesław Michnikowski garnął się już jako dziecko. Jego swoisty debiut nastąpił w… kościele, gdzie pewnego razu do wtóru organów zaśpiewał arię z „Bajadery”.
— To się zdarzyło w naszej parafii, w kościele Wszystkich Świętych. Biedna mama była tym nieco przerażona i szczerze mnie za ten wybryk zrugała. W ogóle miała ze mną sporo kłopotu, bo chciała, żebym został księdzem – w rodzinie miała dwóch stryjów prałatów – a ja zszedłem na taką złą drogę, wręcz się „stoczyłem” — powiedział w rozmowie z Jolantą Ciosek („Liryzm charakterystyczny” – „Dziennik Polski”, 13 sierpnia 2005 r.)
Pan Wiesław Michnikowski debiutował w 1950 roku w filmie „Pierwszy start”, jednak uważał się przede wszystkim za aktora teatralnego; zagrał wiele ważnych ról w niemal wszystkich polskich premierach Sławomira Mrożka: „Zabawie”, „Tangu”, „Szczęśliwym wydarzeniu”, „Emigrantach”, „Krawcu”, „Wdowach”. Publiczność pamięta go głównie z charakterystycznych ról w filmach: „Gangsterzy i filantropi”, „Hydrozagadka”, „Rififi po sześćdziesiątce”, „Hallo Szpicbródka”, „Otello z M–2”, „Skutki noszenia kapelusza w maju” oraz „Seksmisja” z brawurową postacią Jej Ekscelencji. Grał również w serialach „Czterej pancerni i pies”, „Jan Serce”, a w polskiej wersji językowej animowanych „Smerfów” swojego niepowtarzalnego głosu użyczył Papie Smerfowi.

Uważał się przede wszystkim za aktora teatralnego; zagrał wiele ważnych ról w niemal wszystkich polskich premierach Sławomira Mrożka: „Zabawie”, „Tangu”, „Szczęśliwym wydarzeniu”, „Emigrantach”, „Krawcu”, „Wdowach”. Znany był jednak głównie jako gwiazda kabaretu.
W telewizyjnym Kabarecie Starszych Panów śpiewał wiele niezapomnianych piosenek autorstwa Jeremiego Przybory z muzyką Jerzego Wasowskiego: „Wesołe jest życie staruszka”, „Jeżeli kochać to nie indywidualnie”, „Adio pomidory!” czy „Inwokacja” („Bez Ciebie jestem tak smutny, jak kondukt w deszczu pod wiatr”).
Te piosenki weszły do kanonu polskiej rozrywki, podobnie jak wykonywane w Dudku skecze „Sęk” Konrada Toma czy „Ucz się, Jasiu” Stanisława Tyma, które starsze pokolenie pamięta i cytuje do dziś, a młodsze poznaje z wciąż wydawanych płyt DVD.

Po raz ostatni wystąpił przed kamerą w 2007 roku w serialu „Na dobre i na złe”.

Projekt Repozytorium
Wrzesień 2017
Repozytorium Kinematografii Polskiej „FilmyPolskie888”
☞ tiny.cc/fp888

☞ Pozycje dostępne w naszym Repozytorium
☞ IMDb (angielski)
☞ Wikipedia (polski)
☞ Filmografia (polski)

„Pierwszy start” (1950)
od lewej: Stanisław Mikulski, Jerzy Pietraszkiewicz, Wiesław Michnikowski, Wiesław Wilk (siedzi)

„Warszawska Syrena” (1955)

„Gangsterzy i filantropi” (1962)

„Żona dla Australijczyka” (1963)
(Wiesław Michnikowski, Elżbieta Czyżewska)

„Upał” (1965)
(Barbara Krafftówna, Wiesław Michnikowski)

„Pan Dodek” (1970)

„150 na godzinę” (1971)

Skecz „Sęk” w wykonaniu „Kabaretu Dudek” (z Edwardem Dziewońskim)
Autorem skeczu był znany scenarzysta filmowy II Rzeczypospolitej Konrad Tom (Konrad Runowiecki), który napisał go jeszcze przed II wojną światową dla kabaretu „Perskie Oko”.