Rębacz z Nysy

Uwaga: w cytatach ateistów Bóg z małej litery!!

W czasach dość ciężkiej jeszcze „komuny” (to anegdota z lat 50.tych – bardzo mi się wtedy podobała!) istniało (nie wiem, czy nadal istnieje?) Stowarzyszenie Ateistów i Wolnomyślicieli – o zdecydowanie lewicowym zabarwieniu. Koło w Warszawie przyjęło właśnie nowego członka i na początku zebrania przewodniczący oznajmił: „Jak zwykle zaczynamy od pokazania, co myślimy o bogu!” - i wszyscy wznieśli pięści w górę wygrażając Najwyższemu – tylko nowoprzyjęty siedział w kąciku bez ruchu. „A czemu Wy, towarzyszu, nie wygrażacie bogu pięścią?” - „Bo ja nie wierzę w boga...”!

Dyskusje fideistów z ateistami trwają od niepamiętnych czasów. W zasadzie ateiści powinni się cieszyć z tego, że większość społeczeństwa wierzy w Boga. Bo taki wierzący spędza co tydzień czas na mszy – a przecież jeszcze dojazd i przygotowanie – razem dwie godziny. To sto godzin rocznie – a raczej 150 – bo dochodzą przecież inne święta, procesje i ceremonie. W tym czasie ateista może pracować. Po stawce za pracę w niedziele to wychodzi jakieś 5000 zł – czyli po dziesięciu latach ateista jest o samochód do przodu.

Poza tym wierzący starają się nie kraść – a ateista nie zawsze ma takie skrupuły, bo „Hulaj dusza – Piekła nie ma!”. I znów dzięki rozmaitym podejrzanym operacjom ateista jest trochę bogatszy.

Z drugiej strony fideiści odpowiadają, że dzieci wychowane po Bożemu bardziej słuchają rodziców, ksiądz uczy, że należy czcić ojca i matkę i należy ich słuchać – więc rodzicom jest znacznie łatwiej. Poza tym nie mają wahań jak postępować, wybierają zazwyczaj prostą drogę, co w sumie ułatwia życie. I poza tym rzadziej lądują w więzieniach. Tak więc z powodów czysto życiowych, bez odwoływania się do tego, co jest po Drugiej Stronie, bardziej opłaca się być wierzącym.

Co ciekawe: statystyki przyznają racje fideistom. Społeczeństwa wyznające zasadę „Ora et labora” czyli „Módl się i pracuj!” osiągają zazwyczaj wyższy poziom życia niż rozedrgane społeczności ateistyczne. Porównanie rozwoju Rosji pod okupacją ateistycznego Związku Sowieckiego, z Rosją pod okupacją Federacji, gęsto powołującej się na Cerkiew, jest BARDZO przekonujące.

Tym niemniej obie społeczności mogą spokojnie żyć obok siebie, zupełnie sobie nie przeszkadzając. Uczciwie i w spokoju konkurując ze sobą w liczbie i wychowaniu swoich dzieci. Problem jest z osobistymi nieprzyjaciółmi Pana Boga.

W trakcie mojego pobytu na Opolszczyźnie w Nysie zdarzyło się, że jakiś szaleniec wszedł do Kościoła i porąbał maczetą zabytkową figurkę Jezusa Chrystusa. Ile facet musiał się napracować: zdobyć skądś maczetę, wypatrzeć okazję – no i się namachać... Nie szczędził wysiłku.
I teraz konkluzja: taki człowiek najprawdopodobniej za kilka lat nawróci się i będzie publicznie przepraszał za swój czyn. I Kościół mu, oczywiście, wybaczy – bo, jak to był powiedział na łożu śmierci słynny niemiecki poeta śp. Henryk Heine: „Bóg mi wybaczy: to Jego zawód!”. Ten człowiek się nawróci, gdy pogodzi się z Bogiem – bo on przecież w Boga wierzy. Nie można nienawidzić czegoś, co nie istnieje!

Dla Kościoła znacznie większym problemem są ludzie na słowo „Bóg” po prostu wzruszający ramionami i całą kwestię mający w nosie. By rozszerzyć wiarę w Boga Kościół powinien co jakiś czas prosić jakiegoś młodego wiernego, by się poświęcił, i dla dobra Wiary porąbał lub spalił jakiś mniej cenny posąg...

Nic tak wspaniale nie sprzyja Sprawie, jak drobne prześladowania!

© Janusz Korwin–Mikke
11 czerwca 2018
źródło publikacji:
www.korwin-mikke.pl

Ilustracja © domena publiczna / www.nysa.policja.gov.pl